In het zojuist verschenen kwartaalbericht van DNB wordt ingegaan op nummerportabiliteit, chippen, het rapport van de werkgroep Wellink en instellingen voor elektronisch geld. Meest saillant is, voor wie tussen de regels doorleest, de conclusie dat je met een verhuisservice al een heel eind op weg bent richting marktwerking in betalingsverkeer. Na een subtiel en genuanceerd betoog waaruit duidelijk wordt nummerportabiliteit misschien meer een borreltafel-onderwerp is dan een echt probleem, noteert DNB:
Vooraleer tot nummerportabiliteit te besluiten,is het echter zaak een fundamentele afweging te maken tussen de korte termijn investeringen en de lange termijn maatschappelijke baten, waarbij marktwerking ook inhoudt dat de lasten naar mate van profijt over de marktpartijen worden verdeeld.
Volgens mij staat hier het volgende. Diegene die (een wet over) nummerportabiliteit wil, omwille van de marktwerking, zal er ook voor moeten gaan betalen. Niets voor niets; de consument moet straks niet raar staan te kijken (en zeker niet zeuren) als banken op bredere schaal tarieven gaan invoeren voor de particulier in het betalingsverkeer. U wilt nummerportabiliteit; u krijgt het, maar realiseert u zich wel dat voor niets de zon opgaat. Dat wordt dus betalen voor portabiliteit; ook als u die niet gaat gebruiken omdat u tevreden bent bij uw bank.
Ziezo, twee platitudes op één dag op dit weblog (het moet uit de lengte of breedte komen; voor niets gaat de zon op). Veel erger moet het niet worden vandaag.
