Eind 2001 vroeg ik me af of en hoe snel er valse euro's op de markt zouden komen. Het antwoord is inmiddels binnen. Sinds de introductie zijn er vooral amateuristische imitaties binnengekomen, gemaakt met scanner en kopieerapparaat. De Bundesbank ontdekte in zes maanden 2379 exemplaren, waarvan de helft 50 euro biljetten. Meer professionele vervalsingen doken in juli op, zowel in Tokyo (50 euro) als in Veldhoven (5 en 10 eurobiljetten). In termen van DNB: 'de minst slechte vervalsingen'. Want door goed te voelen weet je nog wel of ze echt zijn.
De consumentenbond sprong er snel op in. Vervalsingen moeten toch aan de klant worden vergoed. Tja, zo werkt het niet natuurlijk. Om zelf stimulans te hebben om te controleren is een financiële motivator toch het enige dat helpt. Dus rest de consument die vermoed dat het mis is niets anders dan even bij de bank langs te gaan om het biljet in te laten nemen. Of anders inlijsten natuurlijk en te koop aanbieden als enige echte euro-vervalsing (voor een bedrag dat hoger ligt dan de biljetwaarde).
De fraude raakt ook onschuldigen overigens. Een bezorgde pompbediende belde de politie omdat hij de kleur van het biljet niet vertrouwde. Vervolgens hebben er 4 mensen een nacht in de cel doorgebracht omdat ze met een echt euro-biljet betaalden. Na uitgebreid onderzoek bleek het biljet echt.......